Kindergarten

Δεύτερη πράξη.

Είσαι το πρωί στο μετρό, κουτουλάς, αν κλείσεις τυχαία τα μάτια σου (ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ) και τα ανοίξεις το επόμενο δευτερόλεπτο απλά δεν θα ξέρεις που βρίσκεσαι. Κοιτάς κάθε 10'' το ρολόι σου ελπίζοντας ή να'χει παγώσει ο χρόνος (not good enough!!) ή να πηγαίνει αντίστροφα!

Παρακαλάς τον Θεό που δεν ξέρεις αν υπάρχει ή αν πιστεύεις να μην είναι σήμερα η μέρα που θα σε απολύσουν λόγω αργοπορίας, γιατί αυτό σίγουρα θα χαλούσε το σαββατοκύριακο σου (μέχρι το τόσο μακρίνο μέλλον μπορείς να σκεφτείς τέτοια ώρα). Βάζεις μουσική μπας και ξεχαστείς και σαν να σε ειρωνεύεται κάποιος, παίζει πάντα πρώτο το ίδιο τραγούδι που απλά δεν σε βοηθάει στην χαλάρωση απο το πρωίνο σοκ.

Ώρες-ώρες πιστεύεις οτι στον ύπνο σου το βάζεις επίτηδες εκεί να σε περιμένει κάθε πρωί με ενα σατανικό χαμόγελο.

Damn στο δάχτυλο μου που δεν μπορεί να το αλλάξει επιτέλους!

Let there be light...