1) Στο μετρό σήμερα, με πλησίασε ένας άντρας και ξεκίνησε ,από μόνος του, μια κουβέντα. Μοναχικός φαινόταν, μιλούσε για τον καιρό και για διάφορα άλλα.Ήθελα να φανώ ευχάριστος ,αν και το κεφάλι μου άρχισε να πονά από την ασημαντότητα των λέξεών του.Δεν το κατάλαβα αλλά ξαφνικά" ξέρασα επάνω του". Δεν το ευχαριστήθηκε και εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω.
2) Τι αηδιαστικές μαριονέτες που ήμαστε και σε τι αηδιαστική μικρή σκηνή χορεύουμε. Τι ευχαρίστηση βρίσκουμε στον χορό και στο γαμήσι χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το τι γίνεται γύρω μας...χωρίς να γνωρίζουμε ότι ήμαστε απλά ...ένα τίποτα.
...και έχει δίκιο.Ίσως να έχει και δίκιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου