Κος Αλέκος

Όταν έρχονται οι φίλοι του πατέρα μου στο σπίτι μ'αρέσει να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί τους και να πλάθω ιστορίες. Πιάνω μια γωνιά και πλέον ούτε καν μου δίνουν σημασία. Νομίζουν οτι είμαι μοναχικό παιδί και οτι μάλλον μου κάνει καλό να έρχομαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Μακάρι να ήξεραν...

Μ'αρέσει να σκέφτομαι πόσοι απο αυτούς βάζουν αλκοόλ στον πρωϊνό τους καφέ, πόσοι έχουν απατήσει την γυναίκα τους, πόσοι σκέφτονται κάθε πρωί που ξυπνάνε οτι μάλλον σήμερα είναι η μέρα που θα έπρεπε να φύγουν επιτέλους απο αύτη την ζωή και πόσοι με κοιτάζουν και ξερογλείφονται το πρωί οταν κυκλοφορώ αγουροξυπνημένη μετά απο ακόμα ένα ξενύχτι.

Τις περισσότερες φορές τους θεωρώ αποκρουστικούς άλλα λένε πολλά καλά που με βοηθάνε να ανοίξω τους ορίζοντες μου (με την χειρότερη έννοια).

Είναι ο κύριος Αλέκος που συνηθίζει να λέει κινέζικές παροιμίες και είναι και όλοι οι άλλοι..

Η πιο γνωστή που πέφτει πάντα πριν τον μεζέ είναι: "Δεν φταίνε οι μύγες που μαζεύονται αλλά ο μαλάκας που άφησε εκεί την κουράδα". Αλλά μετά ανερεί τους σχιστομάτιδες φίλους του λέγοντας "Καλά εντάξει όπως και να'χει αυτοί οι Κινέζοι μια ζωή μαλακίες λένε".

Και μιας και είπα για τον μπαμπά μου...