Cigarette

Σήμερα το συνειδητοποίησα για ακόμα μια φόρα. Όταν βαριέμαι καπνίζω τραγικά πολύ. Χθές ηταν μια απο αυτές τις μέρες. Ένα ακόμα εξαναγκαστικό Σάββατο που ενώ δεν έχεις όρεξη και βλέπεις πως καλύτερα θα'ταν να κάτσεις μέσα, βγαίνεις μόνο και μόνο λόγω της ημέρας. Μάλλον το'χω δημιουργήσει εγώ στον εαυτό μου, δεν ξέρω. Όπως και να'χει ήρθα ένα βήμα πιο κοντά στον καρκίνο με τα τόσα τσιγάρα. Δυνατή μουσική και τα πόδια μου δεν μπορούσαν να συγχρονιστούν με τίποτα.

Αυτό με τα τσιγάρα δεν το είχα καταλάβει μέχρι που βγήκα ένα από τα πιο βαρετά ραντεβού ever! Τον ένιωθα να μου μιλάει, θυμάμαι που προσπαθούσε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και από κει και πέρα το απόλυτο κενό. Εστίασα μόνο όταν γύρισε, μου έπιασε το πρόσωπο και είπε: "Καπνίζεις πολύ Δέσποινα, μάλλον κάτι κάνω λάθος. Σίγουρα βαριέσαι!". Η αλήθεια είναι ότι την εκτίμησα αυτή την κίνηση και άρχισα να μιλάω ακατάπαυστα για όλη μου την ζωή με τρελή ταχύτητα. Του είπα για την παιδική μου ηλικία, για χαμένους έρωτες, μελλοντικά σχέδια και σχέδια που απλά τα λες χωρίς να πιστεύεις ότι θα γίνουν ποτέ. Τα είπα όλα και κατάλαβα ότι χάρηκε. Δεν το μετάνιωσα. Έτσι και αλλιώς δεν θα με ξανάβλεπε....

Με αυτό για μουσικό χαλί θα μπορούσα ΠΟΛΥ άνετα να ξανανοιχτώ για πλάκα!