Κρύο

Νομίζω οτι πλέον έχω αρχίσει να μπουχτίζω με τον χειμώνα ή ότι τελοσπάντων είναι αυτό που ζούμε. Μου λείπει το ανέμελο του καλοκαιριού, οι παλιές διακοπές που απ'την ώρα που έβγαινα απ'το σπίτι λερωνόμουν μέσα σε 5 λεπτά και ένιωθα χαρούμενη, λες και είχα κάνει κάτι σπουδαίο και με αυτόν τον τρόπο σφράγιζα το γεγονός. Τώρα απλά τρέχει η μύτη μου όλη την ώρα και νιώθω πιο μεγάλη απο ποτέ. Νιώθω σαν ένα μεγάλο κτήριο που απο στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει. Αλήθεια!

Καινούρια χειμωνιάτικη συνήθεια είναι όταν περνάω απο παράθυρα σπιτιών να κρυφοκοιτάζω με μαεστρία και να πλάθω ιστορίες για το πώς κυλάει η ζωή των ενοίκων κλεισμένη μέσα στους 4 λευκούς σχεδόν αστραφτερούς τοίχους τους. Στην αρχή κάθε φορά που πέρναγα κοίταζα μόνο και μόνο για να δω το είδωλο μου στο παράθυρο, μέχρι που μια μέρα έτσι όπως έλεγχα τα μαλλιά μου εστίασα σε ενα γνώριμο πρόσωπο που βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο ενός σπιτιού σε μια γειτονιά μακριά απο την δική μου. Ξανακοίταξα και αυτή την φορά ήμουν σίγουρη οτι είδα την μαμά μου. Τρελάθηκα! "Καλά η μαμά τέτοια ώρα δεν θα έπρεπε να είναι στην δουλειά", σκέφτηκα. Τι στο διάολο! Λίγο αργότερα μπήκαν μέσα στο δωμάτιο δυο παιδιά και άρχισαν να την αγκαλιάζουν και να φωνάζουν. "Συγνώμη αλλά η μαμά μου έχει διπλή ζωή; Δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό. Κάτι πρέπει να κάνω!", είπα δυνατά. Έκανα τον κύκλο του σπιτιού και το αποφάσισα, θα χτυπήσω κουδούνι. Ήμουν πιο άσπρη και απο το άσπρο που μας υπόσχονται στις διαφημίσεις με τα απορρυπαντικά. Χτύπησα και περίμενα μόλις μου ανοίξει να αρχίσω να φωνάζω με μανία. Η πόρτα άνοιξε και μόλις την είδα σκέφτηκα μέσα μου "Μα καλά από πότε η μαμά μου είναι ξανθιά;;"

Τι στο καλό?! Λίγος ύπνος νομίζω θα ηταν οτι πρέπει για την κατάσταση μου!

Υ.Γ: Σήμερα έμαθα ότι ο γείτονας μου τα έφτιαξε με την γειτόνισά. Τι αταίριαστο ζευγάρι Θεέ μου!!!