Παγωτό

Ένας θέος ξέρει πως πέρασαν οι ώρες και άρχισε ήδη να ξημερώνει...

Σήμερα απο την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο σπίτι ένιωσα μια παγωνιά, ανατρίχιασα ολόκληρη και το δικαιολόγησα με το οτι άλλαζει ο καιρός μωρέ.. Εφόσον θα έμενα μέσα και μάλιστα μόνη μου, αποφάσισα να κάνω την διαμονή μου όσο πιο ευχάριστη γινόταν. Πήγα στο παγωτατζίδικο της γειτόνιας μου, πήρα μια μπάλα φυστίκι και αγκαλιά με το αερόθερμο άρχισα να το τρώω με μανιά γνωρίζοντας οτι sooner or later δεν θα υπάρχει. Πάγωνα και το αμέσως επόμενο λεπτό ζεσταινόμουν και μετά πάλι απτην αρχή για ακόμα μια φόρα μη μπορώντας να αποφασίσω τι στο καλό ήθελα πάλι. Μεγάλη χαζόμαρα το παγωτό με το αερόθερμο, ειδικά σε τέτοια απόσταση μεταξύ τους.

Άνοιξα την τηλεόραση για να ξεχαστώ αλλά τίποτα δεν γίνοταν. Αυτό το παγώτο και η ταχύτητα με την οποία το κατανάλωσα δεν με άφηναν να σκεφτώ τίποτα άλλο. Πέρασε η ώρα και η πόρτα μου χτύπησε. Σκέφτηκα για αρκετά δευτερόλεπτα ότι δεν έιχα καμία όρεξη να ανοίξω, πόσο μάλλον να σηκωθώ. Ευτυχώς που σηκώθηκα γιατί ήταν ότι ακριβώς μου χρειαζόταν εκείνη την στιγμή.

Αν και στην αρχή η παγωμένη σου έκφραση, άφησε εμένα παγωτό...