καμμένο ποπ κορν

Ένα ακόμα βαρετό μεσημέρι. Αποφάσισα να φτιάξω ποπ κορν κ κάθισα από πάνω απο την κατσαρόλα δείχνοντας επιτέλους για κάτι αφοσίωση. Άλλα το ήξερα, ήμουν σίγουρη οτι το μυαλό μου θα έτρεχε αλλού και μόλις ακούστηκε το πρώτο μπαμ απτο πρώτο έτοιμο ζεστό ποπ κορν άρχισα να σκέφτομαι διάφορα και να μην έχω καμία αίσθηση για το που βρίσκομαι. Μόνο η όσφρηση μου λειτουργούσε κανονικά και με προειδοποίησε να σταματήσω το ονειροπόλημα γιατί κάτι πήγε στραβά. Ήρθε η μαμά μου τρέχοντας στην κουζίνα έτοιμη για πόλεμο γνωρίζοντας οτι τον τελευταίο καιρό απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλά. Τα'χω παρατήσει το ξέρω, αλλά δεν αντέχω το βλέμμα της πια. Φωνάζει απο μακριά "You can't escape yourself! You are one of us!!" και δεν θέλω για κανένα λόγο να το παραδεχτώ.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή έτρεχα να βγω από το αμάξι και πιάστηκε το δάχτυλο μου στην πίσω πόρτα. Με κοίταξες με αυταρχικό βλέμμα και μετά έβγαλες ένα χαχανητό μέχρι που στο τέλος έγινε καθαρό κοροϊδευτικό γέλιο. Έκλεγα. Δεν ξέρω γιατί απ'όλα αλλά με τύλιξαν λυγμοί.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη μέρα ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!